پایگاه جامع فرق، ادیان و مذاهب_ فدک سرزمینی در نزدیکی مدینه است که پیامبر خدا (صلی‌الله‌علیه‌و‌آله) آن را به دخترش فاطمه (علیها‌السلام) بخشید. پس از این‌که پیامبر (صلی‌الله‌علیه‌و‌آله) از دنیا رفت، خلیفه اول فدک را از فاطمه (علیها‌السلام) گرفت، به این بهانه که فدک از اموال پیامبر (صلی‌الله‌علیه‌و‌آله) است و پیامبر هم ارث نمی‌گذارد. «انا معاشر الانبیاء لا نورث و ما ترکناه صدقه.[1] ما گروه پیامبران ارث نمی‌گذاریم و آن‌چه از ما بر جا می‌ماند، صدقه است.»
اهل سنت با طرح این موضوع مدعیند که پیامبر (صلی‌الله‌علیه‌و‌آله) ارث نمی‌گذارد، زیرا معتقدند که ابوبکر که این روایت را نقل کرده است، چون از صحابه و عادل است، قطعاً خبر او راست و حقیقت است و بلاشک این حدیث از پیامبر (صلی‌الله‌علیه‌و‌آله) صادر شده است.
از اهل سنت می‌پرسیم شما معتقد به عدالت صحابه هستید و به همین جهت حدیث ابوبکر را با این‌که خبر واحد است، می‌پذیرید. اکنون بفرمایید اگر برخی دیگر از صحابه با آن مخالفت کرده باشند و ادعای ابوبکر را دروغ بدانند، چه واکنشی نشان می‌دهید. آیا سخن آن صحابی‌ها را می‌پذیرید یا خیر؟ زیرا در صحیح مسلم که از کتب صحیح اهل سنت است، در رابطه با موضوع فدک به نقل از خلیفه دوم چنین آمده است:
«چون رسول خدا (صلی‌الله‌علیه‌و‌آله) از دنیا رفت، ابوبکر گفت: من جانشین رسول الله (صلی‌الله‌علیه‌و‌آله) هستم. پس شما دو نفر (عباس و علی) به سراغ ابوبکر رفته و طلب میراث کردید. تو ای عباس ادعای میراث فرزند برادرت را داشتی و علی طلب میراث همسرش را داشت. در این هنگام ابوبکر گفت: پیامبر خدا (صلی‌الله‌علیه‌و‌آله) فرمود: «ما پیامبران ارث نمی گذاریم. آن‌چه که باقی گذاشتیم، صدقه است». اما شما دو نفر (عباس و علی) ابوبکر را دروغگو، گناهکار، زورگو و خیانت‌کار می‌دانستید.»[2]
اکنون با توجه به این حدیث صحیح که در کتاب صحیح مسلم روایت شده است، از اهل سنت می‌پرسیم اگر مبنای شما در پذیرش خبر واحد از ابوبکر، عدالت صحابه است، باید این سخن دو تن از بزرگ‌ترین اصحاب پیامبر (صلی‌الله‌علیه‌و‌آله) یعنی عباس، عموی پیامبر و علی (علیه‌السلام) نزدیک‌ترین صحابی به پیامبر را نیز بپذیرید، و طبق نقل مسلم، این دو صحابی جلیل القدر ابوبکر را دروغگو، گناهکار، زورگو و خیانت‌کار می‌دانستند، زیرا قطعا می‌دانستند که ابوبکر در گفتن این حدیث دروغ‌گو است.

نویسنده: م.ج

پی‌نوشت:

[1]. سيوطى، تاریخ الخلفاء منشورات شريف رضى، قم، ايران، چاپ اول، سال 1411، ص 86.
[2]. «قَالَ: فَلَمَّا تُوُفِّيَ رَسُولُ اللهِ صَلَّى اللهُ عَلَيْهِ وَسَلَّمَ، قَالَ أَبُو بَكْرٍ: أَنَا وَلِيُّ رَسُولِ اللهِ صَلَّى اللهُ عَلَيْهِ وَسَلَّمَ، فَجِئْتُمَا تَطْلُبُ مِيرَاثَكَ مِنِ ابْنِ أَخِيكَ، وَيَطْلُبُ هَذَا مِيرَاثَ امْرَأَتِهِ مِنْ أَبِيهَا، فَقَالَ أَبُو بَكْرٍ: قَالَ رَسُولُ اللهِ صَلَّى اللهُ عَلَيْهِ وَسَلَّمَ: «مَا نُورَثُ مَا تَرَكْنَاهُ صَدَقَةٌ»، فَرَأَيْتُمَاهُ كَاذِبًا آثِمًا غَادِرًا خَائِنًا...». نيشابورى، مسلم، صحيح مسلم، تحقيق: محمد فؤاد عبد الباقى، دار إحياء التراث العربى، بيروت، بى‌تا، ج3، ص1377.