پیرامون ازدواج موقت سخنان زیادی از علما و دانشمندان فرق اسلامی مطرح شده که برخی موافق و برخی مخالف آن هستند. اما آنچه در دین اسلام و در کتاب قرآن به این موضوع پرداخته شده مشروع بودن این عمل می­ باشد، که از آیات و روایات استفاده می شود، چرا که آنچه از برخی آیات و مجموع اخبار اسلامی راجع به آن بیان شده استفاده می شود که این نوع ازدواج در حقیقت ارضای غریزه­ ی جنسی است و تولید نسل نیست. لذا به آن ازدواج موقت یا همان متعه خوانده می‌شود که در قرآن از این نوع ازدواج به استمتاع تعبیر و یاد می­ شود و می­ فرماید: «فَمَا اسْتَمْتَعْتُم بِهِ مِنْهُنَّ فَآتُوهُنَّ أُجُورَهُنَّ فَرِيضَةً ۚ...[نساء/25] هرگاه آنان را به عقد خود در آوردید، اجرشان را بپردازید...» و در کتب روایی و تاریخی ازپیامبر و اصحاب آن حضرت هم این عمل صادر گردیده است. اما بعد از مدتی که از خلافت عمر بن خطاب گذشت او از این عمل مشروع اسلامی نهی کرد و باعث گردید که این عمل به مرور زمان جایگاه ویژه­ ی خود را از دست بدهد و منجر به اختلافات شدید بین مذاهب و فرق اسلامی گردد و برخی دنباله رو بدعتی بروند که خدا و پیامبر به آن راضی بودند، اما به خاطر هوی و هوس خلیفه­ ی دوم به انکار آن بپردازند و متابعت از خلیفه نمایند. و این در حالی است که علمای بزرگ اهل سنت در کتب خود به این موضوع اذعان و اعتراف دارند، اما از آنجایی که برخی از نویسندگان دیگر جاهل اهل سنت به دنبال بی­ راهه رفتن هستند لذا در کتب خود به ابراز بیان عقائد خود نسبت به این حلال شرعی پرداخته و مسلمین را بر دو راهی حلال و حرامی قرار داده­ اند که نمی­ دانند با آن چگونه برخورد کنند. از جمله این نویسندگان و دانشمند اهل سنت محمد رشید رضا صاحب معروف المنار است او در کلمات پوچ و باطل و نامربوط خود در کتاب دیگرش می­ گوید: «... آنان متعه دیگری به نام متعه دوری دارند و روایاتی درباره‌ی فضیلت آن نقل می­ کنند، متعه دوری این است که چند مرد با یک زن ازدواج می­ کنند به این شکل که از طلوع آفتاب در اختیار یکی از مردهاست، و از طلوع خورشید تا ظهر در اختیار دیگری، و از ظهر تا عصر برای نفر سومی، و از عصر تا مغرب برای چهارمی، و از مغرب تا عشاء برای نفر پنجمی، و از عشاء تا نیمه شب برای ششمی، و از نیمه شب تا صبح در اختیار هفتمی...[1]
و همچنین نویسنده­ و دانشمند دیگرشان یعنی عبدالله علی القصیمی در کتاب خود نسبت به بحث متعه می­ گوید: «ازدواج موقت یا متعه نزد شیعه انواعی دارد: صغری و کبری، و نوعی از آن به این صورت است که مرد و زن باهم نوافق می کنند که مرد در مقابل مال و یا خوراکی یا پوشاک و یا هر چیز دیگر و لو اینکه اندک باشد، زن را برای مدتی معین یک روز یا بیشتر بر اساس توافق، شهوت مرد را برطرف نماید و بعد از آن مدت هر کدام به راه خود بروند گویا که همدیگر را ندیده و یا نمی­ شناسند و این آسان ترین انواع ازدواج متعه موقت نزد آنان است. و نوع دیگری که خیلی زشت­ تر از این است و به آن متعه­ ی دوری می گویند به این صورت است که جماعتی از مردان، زنی را اختیار  می­ کنند و به ترتیب از آن بهره­ مند می­ شوند. یعنی نفر اول از ابتدای صبح تا طلوع آفتاب، دومی از طلوع افتاب تا ظهر، سومی از ظهر تا عصر، و همین طور تا به نفرات دیگر... و آنان این کار را مشروع دینی خداوند و دارای ثواب و پاداش می­ دانند در حالی که این بدترین محرّمات است».[2]
 و از این دو نویسنده هتاک­ تر و جاهل­ تر نویسنده و دانشمند دیگر اهل سنت و صاحب کتاب –الوشیه فی نقد عقائد الشیعه-  است که در این کتاب می­ نویسد: «متعه از بقایای ازدواج های دوران جاهلیت است و حکم شرعی نبوده و در شرع مقدس اسلام مباح نبوده است، بنابر این نسخ آن، نسخ حکم شرعی نبوده بلکه نسخ آثار جاهلیت است، و بر حرمت متعه اجماع وجود دارد و آیه­ای هم بر جواز آن نازل نشده است و در کتاب های غیر شیعه هم کسی را پیدا نمی­ کنی که گفته باشد آیه : «فمااستمتعتم به منهنّ فآتوهن اجورهن» درباره­ی متعه نازل شده است و جز انسان جاهل و مدعی بی­ مایه، کسی چنین ادعایی نمی­ کند. و کتاب های شیعه این قول را به باقر و صادق نسبت می­ دهند، که بهترین احتمال این است که سند این روایت ساختگی است، و گرنه باقر و صادق جاهلند».[3]
در پاسخ این جهّال و بی اطلاعان اهل سنت باید گفت، اولاً: آیه –فمااستمعتم به منهنّ...- در موثق­ ترین منابع اهل سنت مثل صحیح بخاری[4] و صحیح مسلم[5] و مسند احمد بن حنبل[6] و... درباره­ ی متعه نازل شده است. ثانیاً: متعه دارای قوانین و حدودی است که اسلام آن را وضع کرده و در زمان جاهلیت هم ازدواجی به این نام و مشخصات وجود ندارد. ثالثاً: در صحاح و مسانید و کتب متقدم و متاخر از اهل سنت 25 روایت وجود دارد که متعه در شرع اسلام حلال بوده و در زمان پیامبر و ابوبکر و مقداری از زمان خلافت عمر بن خطاب انجام می­ شد و در اواخر عمر این خلیفه، این عمل نهی و حرام گردید.[7] رابعاً: اصحاب و تابعان با وجود آگاهی از نهی عمر بن خطاب آن را حلال و مبادرت به آن می­ ورزیدند که جایگاه ویژه­ ای در دین اسلام داشتند مثل حضرت علی(علیه السلام)، ابن عباس، جابر بن عبدالله انصاری، عبدالله بن مسعود، معاویه بن ابوسفیان، زبیر بن عوام، سدّی و... خامساً: ابن حزم، قرطبی، رازی، ابوحیان، و... پس از نقل حدیث حلیت متعه می­ گویند که اصحاب و اهل بیت پیامبر قائل به جواز متعه بوده­ اند.[8] لذا اینان خود را مفتضح و رسوا کرده و آبروی خود را با جهل به مسئله برده­ اند.

پی­ نوشت:
[1]. السنه و الشیعه، محمد رشید رضا، نشر مجله المنار، قاهره، مصر، ص65-66.
[2]. الصراع بین الاسلام و الوثنیه، عبدالله علی القصیمی، المطبعه السلفیه، قاهره، مصر، ج1ص119.
[3]. الوشیعه فی نقد عقائد الشیعه، موسی جارالله تاتاری، مکتبه الخانجی، قاهره، مصر، ص32-166.
[4]. صحیح بخاری، بخاری، مطبعه الهندی، دمشق، سوریه، (1379ق)، ج4ص1642 حدیث4246.
[5]. صحیح مسلم، مسلم نیشابوری، موسسه عزّالدین، بیروت، لبنان، کتاب الحج، ج3ص71 حدیث172.
[6]. مسند، احمد بن حنبل، دار احیاء التراث العربی، بیروت، لبنان، ج5 ص603 حدیث19406.
[7]. موطاء، مالک بن انس، داراحیاء التراث العربی، بیروت، لبنان، ج2 ص542 حدیث 42.
[8]. رجوع به کتب مولفین اهل سنت.