عبادت خضوعي است در برابر كسي كه او را «ربّ» مي دانيم.
ما مي توانيم دريافت خود را از لفظ «عبادت» در قالب ديگري بريزيم و بگوييم: «عبادت خضوع قولي و يا عملي است كه از اعتقاد به ربوبيت انسان سرچشمه بگيرد و لفظ عبوديت در برابر ربوبيت است. هرگاه انساني خود را عبد و برده و طرف مقابل را ربّ تكويني خود بداند؛ خواه او ربِّ او باشد يا نباشد و با اين انديشه در برابر او خضوع كند، چنين عملي را عبادت مي نامند.
از آياتي كه هم اكنون يادآور مي شويم، مي توان استفاده نمود كه عبادت از شؤون ربوبيت است، اينك به برخي از آيات اشاره مي شود:
«وَقالَ الْمَسِيحُ يا بَني اِسْرائِيلَ اعْبُدُوا اللَّهَ رَبِّي وَرَبَّكُمْ» [1] .
«مسيح گفت اي بني اسرائيل، خدا را بپرستيد كه او ربّ من و شما است.»
«اِنَّ اللَّهَ رَبِّي وَرَبُّكُمْ فَاعْبُدُوهُ هذا صِراطٌ مُسْتَقيمٌ» [2] .
«خداوند صاحب من و شما است، پس او را بپرستيد، اين است راه مستقيم.»
اين مضمون در آيات ديگر نيز وارد شده. در برخي از آيات عبادت از شؤون خالقيت شمرده شده است، چنان كه مي فرمايد:
«ذلِكُمُ اللَّهُ رَبُّكُمْ لا اِله اِلاّ هُوَ خالِقُ كُلِّ شَي ء فَاعْبُدُوهُ» [3] .
«اين است صاحب شما، جز او معبودي نيست، او است آفريننده تمام اشياء، پس او را بپرستيد.»
* * *
[1] مائده: 72.
[2] آل عمران: 51.
[3] انعام: 102.