مشركان عصر رسالت، بتها را داراى مقام شفاعت دانسته، و معتقد بودند كه شفاعت آنان بدون هيچ نوع قيد و شرطى پذيرفته مى شود، پس مهم اين است كه آنها را بپرستيم تا ما را به خدا نزديك سازند.

قرآن در ردّ اين انديشه، متذكر مى شود كه:

شفاعت هيچ شفيعى بدون اذن او پذيرفته نمى شود:

(مَنْ ذَا الَّذِى يَشْفَعُ عِنْدَهُ إِلاّ بِإِذْنِهِ) .(1)
«چه كسى بدون اذن او شفاعت مى كند؟!».

اين حقيقت از آيات ديگر قرآن نيز استفاده مى شود.(2)

-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
1 . بقره/255.
2 . زخرف/86، مريم/87.
-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------