آيات زير،جامع ترين آياتى است كه عقيده بت پرستان را نسبت به خدايان خود روشن مى سازد، كه به زعم باطل مشركان، بت ها همتاى خدا شمرده مى شدند.

الف: (ومن النّاس من يتّخذ من دون اللّه أنداداً يُحبونهم كحبّ اللّه). (1)
«برخى از مردم براى خدا، همتايانى بر مى گزينند و آنها را به مانند خدا دوست مى دارند».

«انداد» در لغت عرب جمع «نِدّ» به معنى «مثل»، «نظير» و «همتا» است. مقصود از اين همتايى، يكسان گرفتن آنها با خدا در افعالى است كه ما آنها را فعل خدا مى ناميم.چنانكه مى دانيم احيا و اِماته و رزق و شفا و هدايت انسانها و آمرزش گناهان، كار خدا است و همگى از شاخه هاى توحيد ربوبى و تدبير جهان مى باشند، ولى بت پرستان تصور مى كردند كه خدايان آنها، مصدر اين امورند و روى اين امر، در برابر آنها خضوع كرده و به ستايش آنها مى پرداختند.

ب. (تاللّه إن كنا لَفى ضلال مبين* إذ نسوّيكم بربّ العالمين).(2)
مشركان در روز رستاخيز، خطاب به خدايان باطل خويش مى گويند:«به خدا سوگند ما در گمراهى آشكار بوديم،چه شماها را با خداى جهانيان يكسان مى شمرديم».

با توجه به اين نوع آيات مى توان به انگيزه مشركان در پرستش بتها پى برد. اينك به نتايج روشنى كه از بررسيهاى فوق به دست مى آيد، اشاره مى كنيم.

-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
1 . بقره/165.
2 . شعراء/97ـ 98.
-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------