در بعضى از موارد تقیّه حرام است، و آن زمانى است که اگر فرد یا گروهى راه تقیّه را پیش گیرند و عقیده مذهبى خود را پنهان دارند، اصل اسلام به خطر افتد یا ضربه شدیدى بر کیان مسلمین وارد گردد، در این گونه موارد باید عقیده واقعى خود را ظاهر کنند، هر چند خطر یا ضررى براى آنها داشته باشد.
و آنها که گمان مى کنند اینها از قبیل به هلاکت افکندن خویش (إلقاء النفس إلى التهلکة) است که قرآن با صراحت از آن نهى کرده و فرموده (وَلاَ تُلْقُوا بِأَیْدِیکُمْ إِلَى التَّهْلُکَةِ)(1) سخت در اشتباهند، زیرا لازمه آن این است که حضور در میدان جهاد نیز حرام باشد، در حالى که هیچ عاقلى چنین سخنى نمى گوید، و از این جا روشن مى شود که قیام امام حسین بن على بن ابى طالب(علیهم السلام) در برابر یزید، یک وظیفه قطعى دینى بوده، و امام حاضر نشد ـ حتّى به عنوان تقیّه ـ با یزیدیان و بنى امیّه غاصب خلافت اسلامى کنار بیاید، زیرا مى دانست ضربه شدیدى به کیان اسلام خواهد خورد و قیام و شهادت او مایه بیدارى مسلمین و نجات اسلام از چنگال تفاله هاى جاهلیّت است.
* * *
1. سوره بقره، آیه 195.