براي اين كه روشن شود كه مقصود سؤال از خدا به خاطر پيامبر، و توجه به خدا به وسيله او است، لفظ «نبيك» را با جمله «محمّد نبيّ الرَّحْمه» توصيف كرده است كه حقيقت را روشن تر و هدف را واضح تر مي سازد.

ج: جمله «يا محمدُ اِنّي أتوجَّه بِكَ الي رَبّي» مي رساند كه حضرت محمد را وجهه دعاي خود قرار مي دهد، نه دعاي او را وجهه خويش.

د: مفاد جمله «وشفِّعه فِيَّ» اين است كه: پروردگارا! او را شفيع من قرار بده و شفاعتش را در مورد من بپذير.

در تمام اين جمله ها، آنچه مورد بحث و سخن است، همان شخص پيامبر گرامي و شخصيت والا مقام او است و سخني از دعاي پيامبر در كار نيست.

با اين بيان اشكالات پنج گانه اي كه رفاعي، نويسنده وهابي در كتاب «التوصل الي حقيقة التوسل» مطرح كرده است، همگي بر طرف مي گردد و ما مشروح اشكالات و پاسخهاي آنها را در كتاب «توسل» آورده ايم، علاقمندان مي توانند به صفحات 147-153 مراجعه فرمايند.