در اتفاقي بودن و صحّت سند حديث، سخني نيست، حتي پيشواي وهابي ها ابن تيميه سند آن را صحيح خوانده و گفته است: مقصود از ابو جعفر كه در سند حديث است. همان ابو جعفر خطمي است و او ثقه است. [1] .
رفاعي، نويسنده معاصر وهابي كه مي كوشد احاديث توسل را از اعتبار بياندازد، درباره اين حديث مي گويد:
«لا شكَّ إنّ هذا الْحَدِيثَ صَحِيحٌ وَمَشْهُورٌ وَقَدْ ثَبَتَ فيهِ بِلاشَكٍّ» [2] .
«شكي نيست كه اين حديث صحيح و مشهور است.»
رفاعي در كتاب «التوصل» مي گويد: اين حديث را نسائي، بيهقي، طبراني، ترمذي و حاكم (در مستدرك خود) نقل كرده اند و دو نفر اخير به جاي جمله «وَشَفِّعْهُ فِيَّ...» «اللّهم شفِّعْني فِيهِ...» [3] آورده اند.
زيني دحلان در «خلاصة الكلام» مي نويسد: اين حديث را، بخاري (در تاريخ خود) و ابن ماجه، و حاكم (در مستدرك) با اسناد صحيح و جلال الدين سيوطي (در جامع خود) نقل كرده اند.
نگارنده، اين حديث را از مدارك زير نقل مي كند:

1 - سنن ابن ماجه، جلد 1، صفحه 441، از انتشارات داراحياء الكتب العربيه عيسي البابي الحلبي و شركاء، تحقيق محمد فؤاد عبدالباقي شماره حديث 13885.
«ابن ماجه» از «ابو اسحاق» نقل مي كند:
«هذا حديثٌ صحيحٌ»
سپس اضافه مي نمايد:
اين حديث را ترمذي در كتاب «ابواب الأدعيه» نقل كرده، گفته است: «هَذا حديثٌ حقُ صحيحٌ غريبٌ»

2 - مسند احمل بن حنبل جلد 4، صحفه 138، از مسند عثمان بن حنيف طبع المكتب الاسلامي مؤسسه دارالصادر بيروت.
وي اين حديث رااز سه طريق نقل كرده است.

3 - مستدرك حاكم، جلد 1، صفحه 313، افست، طبع حيدرآباد.
او پس از نقل حديث مي گويد:
«هذا حديثٌ صحيحٌ علي شرطِ الشيخينِ وَلمْ يُخرِجاه»
«اين حديثِ درستي است، بنابر شرط شيخين و آن را نقل نكرده اند.»

4 - الجامع الصغير، نگارش سيوطي، نقل از ترمذي و مستدرك حاكم، صفحه 59

5 - تلخيص مستدرك، نگارش ذهبي متوفاي 748، كه در ذيل مستدرك چاپ شده است.

6 - التاج، جلد 1، صفحه 286، اين كتاب احاديث صحاح پنجگانه، جز «ابن ماجه»، را جمع كرده است.
بنابر اين در سند حديث جاي بحث و گفتگو نيست.
اين حديث را اگر به دست فردي آشنا به زبان عربي، كه ذهن او از مناقشات وهابي ها در مسأله توسل به كلي خالي باشد، بدهيد و از او بپرسيد: پيامبر در دعايي كه به نابينا تعليم كرد، چه دستوري به او داد و او را در استجابت دعاي خود، چگونه ارشاد كرد؟ در جواب به شما خواهد گفت: پيامبر به او تعليم داد، كه پيامبر رحمت را وسيله خود قرار دهد و به او توسل بجويد و از خدا بخواهد كه خداوند حاجت او را برآورد و اين مطلب از جمله هاي زير به خوبي استفاده مي شود:
* * *
[1] در مسند احمد «ابو جعفر» به لفظ خطمي توصيف شده است، هر چند كه در صحيح ابن ماجه، لفظ ابو جعفر مطلق آمده است.
[2] التوصّل الي حقيقة التوسل، ص 158.
[3] همان مدرك.