درباره لفظ «بيوت» يادآور مي شويم كه مفاد لفظ ياد شده، منحصر به «مساجد» نيست، بلكه مساجد و منازلي مانند منازل انبيا و اولياي الهي را كه ويژگي ياد شده در آيه را دارا مي باشند شامل است و دليلي بر انحصار مفهوم آن بر مسجد وجود ندارد و مجموع اين بيوت؛ اعم از مساجد و منازل پيامبران و رجال صالح كه كارهاي دنيا آنان را از آخرت باز نمي دارد، مركز نور خدا و شعله هاي توحيد و تنزيه و تسبيح است، بلكه مي توان گفت: كه مقصود از «بيوت» غير از مساجد است زيرا بيت به آن چهار ديواري مي گويند كه حتماً داراي «سقف» باشد و اگر به كعبه «بيت اللَّه» مي گويند بدان جهت است كه سقف دارد. در حالي كه مستحب است مساجد داراي سقف نباشند و هم اكنون «مسجد الحرام» فاقد سقف است و آيات قرآن حاكي است كه «بيت» به جايي مي گويند كه داراي سقف باشد، چنانكه مي فرمايد:
«لَوْلا أَنْ يَكُونُ النّاس أُمّةً واحدةً لَجَعَلْنا لِمَنْ يَكْفُر بالرَّحْمنِ لِبُيُوتِهِمْ سُقُفاً مِنْ فِضَّةٍ». [1] .
«اگر نبود كه همه مردم بايد يك گروه باشند، سقف خانه كساني را كه به خدا كفر مي ورزند، از نقره قرار مي داديم.»

در هر حال يا مقصود از «بيوت» غير مساجد است و يا اعم از مساجد و منازل.