قرآن پس از طرح مَثَلي بس بديع و جالب كه در آن، نور خدا تشبيه شده به «چراغداني» كه در داخل آن چراغي است... و اين مثل نغز و ژرف با جمله: «اللَّه نُور السَّماواتِ وَالأَرض» آغاز شده و با جمله: «وَاللَّهُ بِكُلِّ شَي ءٍ عَليمٌ» پايان يافته است.

قرآن پس از طرح اين مثل، كه براي خود بحث گسترده اي دارد، مي فرمايد:
«فِي بُيُوتٍ أَذِنَ اللَّهُ اَنْ تُرْفَعَ وَيُذْكَرَ فيها اسْمُهُ يُسَبِّحُ لَهُ فيها بِالْغُدُوِّ والآصالِ رِجالٌ لا تُلْهيهِمْ تِجارَةٌ وَلا بَيْعٌ عَنْ ذِكر اللَّهِ.» [1] .
«(اين نور و مصباح) در خانه هايي است كه خد اذن داده است تا رفعت يابد و نام خدا در آنجا گفته شود. مرداني كه بازرگاني و داد و ستد، آنها را از ياد خدا باز نمي دارد، صبح و شام او را در آن بيوت، تسبيح مي گويند.»

استدلال با اين آيه نياز به اين دارد كه قبل از هر چيز دو مطلب روشن گردد:
* * *
[1] نور: 36 و 37.