از آيات قرآن استفاده مي شود كه احترام به قبر افرادِ با ايمان، امري رايج در ميان ملل قبل از اسلام بوده است، آنجا كه درباره اصحاب كهف مي گويد:

هنگامي كه وضع اصحاب كهف بر مردم آن زمان روشن شد، و مردم به دهانه غار آمدند، درباره مدفن آنها دو نظر ابراز داشتند:
«ابْنُوا عَلَيْهِمْ بُنْياناً».
«بر روي قبر آنان بنايي بسازيد.»

«وَقالَ الَّذِينَ غَلَبُوا عَلي أَمْرِهِمْ لَنَتَّخِذَنَّ عَلَيْهِمْ مَسْجِداً»
«گروه ديگر كه در اين كار پيروز شده بودند، گفتند: مدفن آنان را مسجد انتخاب مي كنيم.»

گفتني است كه قرآن اين دو نظر را نقل مي كند، بي آن كه انتقاد كند. بنابر اين، مي توان گفت كه اگر اين دو نظر بر خلاف بودند، قرآن از آنان انتقاد مي كرد و يا عمل آنها را با لحن اعتراض و انتقاد نقل مي نمود. در هر حال اين دو نظر حاكي است كه يكي از طرق بزرگداشت اوليا و صالحان، حفظ قبور و مدفن آنان بوده است.

با توجه به اين سه آيه مباركه، هرگز نمي توان تعمير قبور اولياي الهي و صالحان را عملي حرام و يا مكروه قلمداد كرد، بلكه بايد آن را نوعي تعظيم شعائر و تظاهر به مودّت در قربي تلقي نمود و مايه تكريم آنها شمرد.