در گوشه و كنار«مدينه منوره» مراكزى به نام «مساجد سبعه» است كه زائران خانه خدا پس از استقرار در مدينه، به زيارت آنها مى شتابند، و اگر «مسجد ردّ الشمس» و «بلال» و «اجابه» را بر آنها بيفزاييم، شمار آنها از هفت تجاوز مى كند.

زائران در اين مساجد، دو ركعت نماز گزارده و بيش از همه به «مسجد امام على (عليه السلام)» عنايت مىورزند، اكنون سؤال مى شود اگر ثوابِ گزاردن نماز در اين مساجد فزونتر از ديگر مساجد در جهان نيست، پس چرا زائران به زيارت اين مساجد مى روند و در آنجا نماز مى گزارند در حالى كه چنين دستورى در شرع انور وارد نشده است و در نتيجه سفر براى زيارت آنها «بدعت» خواهد بود.

پاسخ اين پرسش روشن است:

سفر براى ديدار اين مساجد، از اين نظر نيست كه در شرع دستورى در اين مورد وارد شده است، يا گزاردن نماز در اين مساجد، فضيلت بيشترى دارد بلكه انگيزه سفر يكى از دو چيز است:

1. ياد خاطره مسلمانان صدر اسلام كه در سخت ترين شرايط(جنگ خندق) برخى اين مساجد را ساخته و در آنها نماز گزارده و به جهاد ادامه داده اند زيرا برخى از اين مساجد در نقاطى ساخته شده كه مسلمانان در آن نقطه، با سپاه شرك و يهود به نبرد پرداخته و با كشتن قهرمان شرك به نام «عمرو بن عبدود» به حكومت طاغوت پايان بخشيده اند، حضور در اين مراكز و همانند آنها، آن خاطره ها را تجديد مى كند، و پيوند ما را با آنان مستحكم مى سازد.

2.انگيزه ديگر، قصد تبرك از زيارت اين نقاط است، زيرا خون شهيدان راه توحيد در اين نقاط ريخته شده و اين سرزمين شاهد پايمردى شهيدان راه حق، ويا محل رفت وآمد بزرگان اسلام بوده است.

اين دو انگيزه آنان را به زيارت اين مساجد برمى انگيزد و سفر به اين نقاط و امثال آنها، مانند سرزمين خيبر، وفدك، از يكى از اين دو انگيزه نشأت مى گيرد.

وامّا نماز گزارى پس از ورود به اين مساجد ، به خاطر امتثال يك حكم الهى در كليه مساجد است زيرا مستحب است پس از ورود به هر مسجد، دو ركعت نماز تحيت خواند و هرگز هدف از سفر اين نيست كه بروند در آنجا نماز بگزارند، بلكه اين انگيزه پس از ورود به مسجد پديد مى آيد.