در سال 237 هـ كه متوكل دستور داد تا جسد أحمد بن نضر خزاعی را دفن كنند؛ احمد حنبل را نيز به دربار خود در سامرا فراخواند. فرزند احمد حنبل میگويد:
«... وكان قد حمل أبي إلی المتوكل سنة سبع و ثلاثين و مأتين، ثم مكث إلی سنة إحدی وأربعين، وكان قل يوم يمضي إلا و رسول المتوكّل يأتيه...»([1002])
متوكل ديگر ترسی از معتزله در دل نداشت و از شهرت اهل حديث دفاع میكرد. او در ميان اهل حديث احمد حنبل را برگزيد و بيشتر او را مورد توجه قرار داد؛ زيرا احمد در زمان محنت از خود مقاومت نشان داده بود و متوكل میتوانست از او اسطوره ‏ای بسازد و او را عَلَم كند.
از ديدگاه نگارنده ميل متوكل به اهل حديث جنبه‏ ای سياسی داشت. عموم مردم كه از سخنان معتزله سردر نمی آوردند و نيز اهل حديث، به شدت از دست معتزله و كارها و افكارشان به تنگ آمده بودند؛ از اينرو متوكل با مخالفت با معتزله و حمايت از محدثان هم بر محبوبيت خود می افزود و هم با قدرت گرفتن و حمايت از سوی مردم میتوانست تركان را تحت فشار قرار دهند.([1003]) او در اجرای اين سياست موفق شد؛ از اينروست كه سيوطی میگويد:
«... وتوفر دعاء الخلق للمتوكل، وبالغوا في الثناء عليه و التعظيم له، حتی قال قائلهم: الخلافة ثلاثة: أبوبكر الصديق رضی الله‏ عنه في قتل أهل الردّة، و عمر بن عبدالعزيز فی رد المظالم، و المتوكل في إحياء السنّة و إمامة التجهم، و قال أبوبكر بن الخبازة في ذلك:
وبعدُ فاِن السّنة اليوم أصبحت   مـغززة حتی كأن لـم تذلل
شفـی الله‏ منهم بالخليفة جعفــر  خليفة ذي السنة المتوكل»([1004])
آری چنين است. تا همين امروز نيز سنی های افراطی از او به نيكی ياد میكند و از مأمون و معتصم و واثق كينه‏ ی دوران محنت را در دل دارند.
از سوی ديگر دشمنی متوكل با آل علی و اهل‏بيت علیھم السلام روشن است و میتوان آنرا از متواترات تاريخ دانست. او نمیتوانست ديدگاه معتزله‏ ی بغداد در افضليت علی علیه السلام را تحمّل كند؛ از اين‏رو بر ايشان سخت گرفت و به حمايت اهل حديث، كه افضليت را به ترتيب خلافت میدانست و حتی در افضليت علی علیه السلام هم حرف داشتند؛ پرداخت. او محدثان را به سامرا فراخواند و درهم و دينار زيادی خرج آنها كرد تا حديث بگويند و بنويسند و عقايد معتزله را با اين احاديث سست و عقايد خود را تقويت كنند:
«.. فأظهر الميل إلی السنة، و نصر أهلها، و رفع المحنه وكتب بذلك إلی الآفاق... واستقدم المحدثين إلی سامراء، و أزل عطاياهم و أكرمهم، وأمرهم بأن يحدثوا بأحاديث الصفات و الرؤية، وجلس أبوبكر بن أبي شيبة في جامع الرصافة، وفاجتمع إليه نحو من ثلاثين ألف نفس، وجلس أخوه عثمان في جامع المنصور، فاجتمع إليه أيضا نحو من ثلاثين ألف نفس...»([1005])
پاورقي ها: ------------------------------------------------------------------------------------
[1002]) سيرة الإمام أحمد بن حنبل؛ صالح بن أحمد بن حنبل؛ ص121.
[1003]) الكامل في التاريخ، ج6، ص103 ذكر قتل ايتاخ.
[1004]) تاريخ الخلفاء؛ ص346.
[1005]) همان؛ نيز نك: مروج الذهب؛ المسعودي؛ ج4، ص3.