لعن و دشنام دادن به امير المؤمنين علیه السلام كه از ميراث شوم معاويه است بر كسی پوشيده نيست. او مردم عراق و شام و جاهای ديگر را به ناسزاگويی نسبت به امام علیه السلام وادار میكرد و كاری كرد كه اين موضوع به صورت سنتی اسلامی جلوه كند. خطبا بر فراز منبرها امام علیه السلام را بد میگفتند و از او بيزاری می جستند. پيران با لعن حضرت علی علیه السلام مردند و كودكان با آن پير شدند. اين كار تا زمان عمر بن عبدالعزيز به شدت هرچه تمام‏تر ادامه داشت و با روی كار آمدن او تنها و تنها برای دو سال آن هم در ظاهر ممنوع شد. يعنی از زمان حكومت مطلقه ‏ی معاويه و حتی پيش از آن، تا روی كار آمدن عمر در 99 هجری به مدت 60 سال حضرت علی علیه السلام را آشکارا در مساجد و جمعه و جماعات لعن میكردند؛ كه البته اين كار پس از عمربن عبد العزيز بار ديگر از سر گرفته شد.
معاويه خود بر منبر میرفت و حضرت علی علیه السلام را سب و لعن میكرد.([830]) آنها حتی روزی را در ايام حجّ، ويژه‏ ی لعن امام علیه السلام قرار داده بودند([831]). علت اين كار را خود معاويه توضيح میدهد. روزی تعدادی از امويان به او گفتند: ای معاويه! قدرت را در دست گرفتی و علی را خوار كردی؛ بد نيست كه ديگر دست از او برداری و از لعنش درگذری. معاويه در پاسخ آنها گفت:
«لا والله‏ حتی يربو عليه الصغير و يهرم عليه الكبير ولا يذكر له ذاكرٌ فضلاً»([832])
پاورقي ها: ------------------------------------------------------------------------------------
[830]) شرح نهج ‏البلاغه؛ ج1، ص474؛ (ج 4، ص57، فصل فى ما روى من سب معاويه و... دار احياء الكتب العربيهًْ). (محقق)
[831]) همان.
[832]) همان؛ ص475.