بنابر روايت بخاری در صحيح، عمر از نوشته شدن وصيت پيامبر(صلی الله علیه و آله)، نزديك رحلتش، جلوگيری كرد و پيامبر(صلی الله علیه و آله) را به هذيان‏ گويی متهم كرده است:
114ـ «عن ابن عبّاس قال: لمّا اشتدّ بالنبّي صلی الله‏ عليه وسلم وجعه قال: «ائتوني بكتاب أكتب لكم كتابا لن تضلّوا بعدی»، قال عمر: إنّ النبّي صلیالله‏ عليه وسلم غلبه الوجع وعندنا كتاب الله‏ حسبُنا، فاختلوا وكثر اللّغط، قال: قوموا عنّي ولا ينبغي عندي التنازع، فخرج ابنُ عباسٍ يقول: إنّ الرزيّة كل الرزيّة ما حال بين رسول ‏الله‏ صلی الله‏ عليه وسلم و بين كتابه»([821]).
آری! ابن عباس از اين واقعه به «رزيه» تعبير میكند و در اين مصيبت میگريد.
روشن است كه چرا عمر و حزب او([822]) از نوشته شدن اين وصيت به دست پيامبر(صلی الله علیه و آله) جلوگيری كردند. پيامبر(صلی الله علیه و آله) پيش از اين گفته بود قرآن و عترت يعنی اهل‏بيت علیھم السلام، از گمراهی جلوگيری میكنند؛ پس روشن بود اكنون نيز چه چيزی را میخواست بنويسد.
بر طبق اين روايت هر آن كس از مسلمانان كه گمراه شده و میشوند و نيز گمراهی تمام غير مسلمانان به تبع آن، بر عهده عمر است.
پاورقي ها: ------------------------------------------------------------------------------------
[821]) ص12.
[822]) در روايتی ديگر به شماره‏ ی 5668 میخوانيم: «... ومنهم من يقول ما قال عمر...»؛ صحيح البخاری؛ ص485.