26- وَ بِهَذَا الْإِسْنَادِ عَنْ مُحَمَّدِ بْنِ زَيْدٍ قَالَ قَدِمَ قَوْمٌ مِنْ خُرَاسَانَ عَلَى أَبِى الْحَسَنِ الرِّضَا ع فـَسـَأَلُوهُ أَنْ يـَجـْعـَلَهـُمْ فـِى حـِلٍّ مـِنَ الْخـُمـُسِ فـَقـَالَ مـَا أَمـْحـَلَ هـَذَا تَمْحَضُونَّا بِالْمَوَدَّةِ بـِأَلْسـِنـَتـِكـُمْ وَ تـَزْوُونَ عـَنَّا حـَقـّاً جَعَلَهُ اللَّهُ لَنَا وَ جَعَلَنَا لَهُ وَ هُوَ الْخُمُسُ لَا نَجْعَلُ لَا نَجْعَلُ لَا نَجْعَلُ لِأَحَدٍ مِنْكُمْ فِى حِلٍّ
اصول كافى جلد 2 صفحه 504 روايت 26

ترجمه روايت شريفه :
جـماعتى از خراسان خدمت حضرت رضا عليه السلام رسيدند و در خواست كردند كه ايشان را از پـرداخـت خـمـس مـعـاف دارد، فـرمـود: ايـن چه نيرنگى است ؟! بزبان خود با ما اظهار دوستى اخلاص مى كنيد و حقى را كه خدا براى ما قرار داده و ما را براى آن و آن خمس است ، از ما دريغ مى داريد!! نمى كنيم ، نمى كنيم ، نمى كنيم ، هيچيك از شما را معاف نمى داريم .