بر اساس مبنايى كه احسايى درباره‏ ى جسم و جسد، اختيار كرد، مى‏گويد، حكم تباهى كالبد در قبر، درباره‏ ى پيامبر صلى‏ الله‏ عليه‏ و‏ آله و امامان عليهم‏ السلام نيز صادق است، امّا اين كالبد، از جسم اصلى ايشان كه در غايت لطافت است، جدا است و امرى است عارضى كه ديدار و استفاده‏ ى خلق را از ايشان امكان‏پذير ساخته است. زمانى كه خداوند در ابقاى صورت ملموس آنان، مصلحتى ببيند، قالب خاكى با مرگ تجزيه مى‏شود و از ميان مى‏رود. پس اگر در احاديث از بقاى اجساد امامان عليهم‏ السلام در قبر سخن رفته است، مقصود جسدى است بدون صورت عنصرى، يعنى همان جسد هور قليايى كه اين جسد تنها براى امامان ديگر قابل مشاهده است.(15)