شريعت، در اينجا مي‌كوشد تا زندگي اجتماعي و اقتصادي بشر را به گونه‌اي تنظيم كند تا به گسترش و استواري عدالت و دوستي و محبت بين انسان‌هاي يك جامعه بينجامد. در اين كوشش، رعايت مصالح همگاني كه سبب نظم اجتماعي مي‌شوند، از اصولي است كه از نظر شريعت، دور نمي‌ماند.
نكته لطيف و در خوري كه بايد بگويم، آن است كه قوانين اجتماعي اسلام، چهارده قرن پيش وضع شده‌اند، اما تاكنون هم از پيشرفته‌ترين قوانيني هستند كه عقل بشري آن را درك مي‌كند. از اين روست كه مي‌توان به وحياني بودن اين قوانين اعتراف كرد؛ زيرا ممكن نيست كه انساني در شبه جزيره و در ميان آن همه تاريكي‌ها، چنين قوانيني را با انديشه خود ساخته باشد. جاي ترديدي نمي‌ماند كه او با آسمان در ارتباط بوده و همان پيامبر آخريني است كه مسيح‌عليه السلام به آمدنش مژده داده بود.