علما و دانشمندان اسلام، به پيروي از آيات و احاديث، زيارت قبور، بخصوص زيارت قبور پيامبران و صالحان را تجويز كرده و براي آن فضيلت و كرامتي قائل شده اند. در اين ميان گروه وهابي، اصل زيارت قبور را (به حسب ظاهر) حرام نمي دانند ولي سفر براي زيارت قبور اوليا را تحريم و ممنوع اعلام مي كنند.
اينك ما پس از فراغ از اصل زيارت، مسأله «سفر براي زيارت قبور اوليا» را مطرح مي نماييم:
روشن است كه زيارت قبور، اثرات اخلاقي و تربيتي فراواني دارد. و در اينجا، به گونه اي فشرده بدان اشاره مي گردد:
مشاهده آن وادي آرام، كه چراغ زندگي همه افراد؛ از غني و فقير و نيرومند و توانا به خاموشي گراييده و ساكنان آن، با سه قطعه لباس، زير خاك آرميده اند، دل و جان را تكان مي دهد و از آز و طمع انسان به شدت مي كاهد. اگر انسان چشم عبرت بين داشته باشد، از اين رهگذر درس عبرت فرا مي گيرد و با خود چنين مي گويد: زندگي موقّتِ شصت يا هفتاد ساله، كه پايان آن پنهان شدن زير خروارها خاك و پوسيدگي و محو و نابودي است، اين اندازه ارزش ندارد كه انسان در تحصيل مال و مقام آن، اين همه تلاش كند و بر خودي و بيگانه ظلم و ستم روا بدارد.
مشاهده اين وادي خاموشان، كه سخت ترين دلها را نرم و سنگين ترين گوشها را شنوا مي سازد و به كم سوترين چشمها فروغ مي بخشد، سبب مي گردد كه انسان در برنامه زندگي خود تجديد نظر كند و در مسؤوليت شديد خود، در مقابل خدا و مردم و وظايف فردي و اجتماعي بينديشد و از خودكامگي هاي خود بكاهد. به فرموده رسول خدا - ص -: زيارت قبور مايه يادآوري سراي آخرت است. [1] .
صحت و استواري زيارت قبور به قدري روشن است كه چندان نياز به اقامه دليل ندارد، ولي برخي از دلايل آن را براي گروه دير باور گوشزد مي كنيم:
* * *
[1] سنن ابن ماجه، ج 1، «باب ماجاء في زيارة القبور»، ص 113.