ما معتقديم: امامت تنها يك مقام حكومت ظاهري نيست، بلكه يك مقام بسيار والاي معنوي و روحاني است، و امام علاوه بر رهبري حكومت اسلامي، هدايت همه جانبه را در امر دين و دنيا بر عهده دارد. فكر و روح مردم را هدايت كرده و شريعت پيامبر اسلام (ص) را از هر گونه تحريف و تغيير پاسداري مي كند و به اهدافي كه پيامبر (ص) براي آن مبعوث شد تحقق مي بخشد.
اين همان مقام والايي است كه خداوند به ابراهيم خليل، پس از پيمودن راه نبوت و رسالت و پيروزي در امتحانات متعدد بخشيد، او نيز براي بعضي از فرزندان و دودمانش اين مقام والا را از خداوند تقاضا نمود و به او جواب داده شد كه هرگز ظالمان و گنهكاران به اين مقام نمي رسند. «و اذ ابتلي ابراهيم ربه بكلمات فاتمهن قال اني جاعلك للناس اماما قال و من ذريتي قال لا ينال عهدي الظالمين، به ياد آور هنگامي را كه پروردگار ابراهيم (ع) او را با امور گوناگون آزمود، و او از عهده آزمايشهاي الهي بطور كامل بر آمد، خدا فرمود من تو را امام مردم قرار دادم، ابراهيم عرض كرد: از دودمان من نيز اماماني قرار ده، خداوند فرمود: پيمان من (امامت) هرگز به ستمكاران نمي رسد (و تنها نصيب معصومان از ذريه تو مي شود)!» [1] .
بديهي است يك چنين مقامي در مساله حكومت ظاهري خلاصه نمي شود، و اگر امامت به صورتي كه گفته شد تفسير نشود آيه فوق مفهوم روشني نخواهد داشت.
ما معتقديم: تمام پيامبران اولوا العزم داراي مقام امامت بودند، آنچه را با رسالت خود عرضه كردند، در عمل تحقق مي بخشيدند، و رهبر معنوي و مادي و ظاهري و باطني مردم بودند، مخصوصا پيامبر اكرم (ص) از آغاز نبوتش مقام والاي امامت و رهبري الهي را نيز داشت، و كار او در ابلاغ فرمانهاي الهي خلاصه نمي شد.
ما معتقديم: خط امامت بعد از پيامبر (ص) نيز در معصومان از ذريه او ادامه يافت.
با توجه به تعريفي كه براي مساله امامت در بالا آمد به خوبي معلوم مي شود كه رسيدن به اين مقام، شرايط سنگيني دارد، هم از نظر تقوا (تقوايي در حد معصوم بودن از هر گونه گناه) و هم از نظر علم و دانش و احاطه به تمام معارف و دستورات دين و شناختن انسانها و نيازهاي آنها در هر عصر و زمان و مكان- دقت كنيد.
پاورقي ها: ---------------------------------------------------------------------------------------------
[1] سوره بقره، آيه 124.