سيد باب، در باب چهارم از واحد پنجم كتاب بيان اقسام و شماره مطهرات (پاك كننده ها) را دوازده نوع شمرده و چنين نوشته است:
«ملخص اين باب آنكه خداوند عالم از فضل وجود خود، امر به مطهريت مظاهر معدوده فرموده... مظاهري كه مطهر هستند، اول ايمان به بيان است كه مبدل مي فرمايد جسد او را به طهارت، و ثاني نفس كتاب الله[يعني بيان] هست، همين قدر كه بلقاء آيه اي از آن واقع شد شيئي ظاهر مي گردد، و ثالث اسم الله است، كه شصت و شش مرتبه كه «الله اطهر» بر شيئي نجس خوانده شود، طاهر مي گردد.
چهارم قطع نسبت از غير اهل بيان و وصل او با اهل بيان است، پنجم شجره ي حقيقت است در يوم ظهور او[منظور خود وجود باب است] و كل آثار او، ششم عناصر اربعه -[آب خاك هوا آتش است] هفتم شمس است، هشتم ما يبدل كينونيته (يعني انقلاب ماهيت شيئي) كه كل اينها در وقتي پاك كننده هستند كه عين نجاست از شيئي زايل شده باشد، و نهم دمي كه[خوني كه] از دهن بيرون مي آيد... و باسي نيست بر نفس نمازگزاران اگر موئي از حيواني نزد او باشد، مثل اسبابي كه از فرنگ مي آورند... كل اينها براي آن است كه مردم در سعه ي رحمت خدا باشند.»
بعضي از اين مطهرات، مانند، ايمان، خورشيد و انقلاب ماهيت شيئي نجس، از دين اسلام گرفته شده و در ميان بقيه ي مطهرات، پاك كننده بودن عناصر اربعه، - يعني - آب، خاك، هوا و آتش نيز از زردشتيان اقتباس شده است.
چنانكه در بخش سوم خواهيم گفت بهاءالله، اصلا حكم نجاست را از روي زمين برداشته و همه چيز را پاك گردانيده است و ديگر محلي براي مطهرات نگذاشته است.