عبدالبهاء خطابه هايي در نيويورك ايراد نموده است كه در يكي از آنها سرور قلبي خود را از بودن در آن محفل ابراز كرده و چنين مي گويد:
«امشب من نهايت سرور دارم كه در همچو مجمع و محفلي وارد شدم. من شرقي هستم، الحمدلله در مجلس غرب حاضر شدم و جمعي مي بينم كه در روي آنان نور انسانيت در نهايت جلوه و ظهور است و اين مجلس را دليل بر اين مي گيرم كه ممكن است ملت شرق و غرب متحد شوند و ارتباط تام به ميان ايران و آمريكا حاصل گردد، زيرا براي ترقيات مادي ايران بهتر از ارتباط با آمريكاييان نمي شود و هم از براي تجارت و منفعت ملت آمريكا مملكتي معتبر از ايران نه. چه، كه ملت ايران مواد ثروتش همه در زير خاك پنهان است، اميدوارم ملت امريكا سبب شوند كه آن ثروت ظاهر شود و ارتباط تام ميان ايران و آمريكا حاصل گردد. خواه از حيث مدنيت جسمانيه ايران در آمريكا نهايت نفوذ و تأثير نمايد.»
او با اين جلسات و خطابه ها بهائيان و بلكه ملت ايران را به دوستي با امريكا سوق مي دهد و فصل جديدي را در روابط بهائيان با يك دولت خارجي باز مي كند.