يكي ديگر از كساني كه ادعاي بابيت و وكالت و نيابت خاص از طرف حضرت مهدي ( عج) نمود، حسين بن منصور حلاج است. او در آغاز ادعا كرد كه من وكيل امام زمان (عج) هستم، گروهي از ناآگاهان را به گرد خود جمع كرد، يكي از شيعيان به نام ابوسهل، در ظاهر از مريدان او شد، و پس از شنيدن ادعاهاي او، به افشاگري پرداخت، و ادعاهاي پوچ او را به شيعيان ابلاغ كرد. حسين بن منصور حلاج به قم سفر كرد، و از عالم بزرگ علي بن بابويه قمي (وفات يافته سال 329 ه. ق) كه از شخصيت ها و فقها و محدثين بزرگ قم بود، تقاضاي ملاقات و استمداد كرد، و در ضمن نامه اي براي او چنين نوشت: «من رسول و وكيل امام زمان (عج) هستم.» علي بن بابويه رحمه الله نامه او را پاره پاره كرد، و سپي دستور داد او را با كمال ذلت و خفت از قم بيرون كردند. او ادعاي خدايي مي كرد و مي گفت خدا در وجود من حلول كرده است، سرانجام به دستور مقتدر عباسي (هيجدهمين خليفه عباسي) به فتواي علما و فقهاي عصر، او را در بغداد به دار آويزان كرده و اعدام كردند، و اعدام او در سال 309 ه. ق واقع شد. [1] .
* * *
[1] علامه مجلسي، بحار، ج 51، ص 367 تا 371، محدث قمي، سفينة البحار، ج 1، ص 296 و 297.