موسي از جانب خدا مأمور مي شود كه عصاي خود را بر كوه بزند تا دوازده چشمه به تعداد قبايل فرزندان اسرائيل از آن بيرون آيد، چنانكه مي فرمايد:
«اِضْرِبْ بِعَصاكَ الْحَجَرَ فَانْفَجَرَتْ مِنْه اثْنَتا عَشْرَةَ عَيْناً» [1] .
«به موسي گفتيم با عصاي خود بر سنگ بزن تا دوازده چشمه از آن باز شود.»
در جاي ديگر مأمور مي شود كه عصاي خود را بر دريا بزند تا هر قسمتي از آب مانند كوهي شود كه بني اسرائيل از آن عبور كنند، آنجا كه مي فرمايد:
«فَأَوْحَيْنا اِلي مُوسي اَنِ اضْرِبْ بِعَصاكَ الْبَحْرَ فَانْفَلَقَ فَكان كُلُّ فِرْقٍ كَالطَّودِ الْعَظيمِ.» [2] .
«به موسي وحي كرديم كه با عصاي خود بر دريا بزند، او عصاي خود را بر بخشي از آب زد، هر بخشي از آب به صورت كوهي درآمد.»
در اين جا نمي توان، اراده و خواست موسي و كوبيدن عصايش بر دريا را، در پيدايش چشمه ها و پديد آمدن كوهها بي دخالت دانست.
* * *
[1] بقره: 60.
[2] شعراء: 63.