كار به جايی رسيده بود كه كسی نام «علی» را بر فرزند خود نمیگذاشت و آن را عار و ننگ میدانستند. روزی كسی به حجاج ـ كه هم خود لعن میكرد و هم امر به لعن ـ گفت:
«إنّ أهلي عقّوني فسمّوني عليّا فغيّر اسمي...»([833])
پاورقي ها: ------------------------------------------------------------------------------------
[833]) شرح نهج‏ البلاغه؛ ج1،ص475.