2. اثبات توسل به پيامبر صلي الله عليه و آله در زمان حيات وپس از آن:
«محمود سعيد ممدوح» از علماي بزرگ اردن پس از نقل اقوال علماي اهل سنّت مبني بر جواز توسل مي گويد:
اين آيه شريفه «وَلَوْ أَنَّهُمْ إِذ ظَّـلَمُوآا أَنفُسَهُمْ جَآءُوكَ فَاسْتَغْفَرُوا اللَّهَ وَاسْتَغْفَرَ لَهُمُ الرَّسُولُ لَوَجَدُوا اللَّهَ تَوَّابًا رَّحِيمًا » ـ كه به گنه كاران دستور داده است تا براي بخشش گناهان خود رسول اكرم صلي الله عليه و آله را واسطه و شفيع قرار دهند ـ شامل دوران حيات پيامبر و دوران پس از مرگ را نيز شامل مي شود و اگر كسي بخواهد آن را محدود به دوران حيات حضرت قرار دهد، اشتباه كرده و به بي راهه رفته است، چون هرگاه فعلي بعد از حروف شرط قرار گرفت معناي عموم را مي رساند و از بهترين حالات فهم كلي و عموم از يك عبارت است، هم چنانكه در صفحه 22 كتاب ارشاد الفحول، به اين مطلب اشاره شده است.
استاد بزرگوار ما علاّمه و محقّق «سيّد عبد اللّه صدّيق غماري» مي نويسد: اين آيه عموميّت دارد و شامل حيات و پس از مرگ مي شود و اختصاص آن به يكي از اين دو حالت، دليل مي خواهد كه آن هم موجود نيست.
تفسير كنندگان آيات قرآن و شارحان اين كتاب مقدّس هم از اين آيه معناي عموم را فهميده اند؛ زيرا همه مفسّران، داستان مشهور آمدن اعرابي را كنار قبر پيامبر به نقل از «عتبي»، ذيل همين آيه آورده اند.
ابن كثير دمشقي در تفسير خود نوشته است: جمعي از بزرگان همانند شيخ ابونصر صبّاغ در كتابش اين قضيه مشهور را از عتبي نقل كرده اند كه گفته است: در كنار قبر پيامبر اكرم [ صلي الله عليه و آله ] نشسته بودم كه اعرابي وارد شد و گفت: السلام عليك يا رسول اللّه...(1).
پاورقي ها: --------------------------------------------------------------------------
(1) رفع المنارة في تخريج أحادث التوسّل والزيارة، ص 57.