3. استدلال مالك به آيه قرآن ، در جواز توسل:
در مناظره و گفتگويي كه ميان منصور دوانيقي ـ از خلفاي عباسي كه در مسجد پيامبر صلي الله عليه و آله مشغول زيارت بود و سلامها و دعاها را باصداي بلند مي خواند ـ و ميان مالك، پيشواي مالكي هاي اهل سنّت اتفاق افتاد آمده است:
منصور دوانيقي از مالك پرسيد: «أستقبل القبلة وأدعو أم أستقبل رسول اللّه صلّي اللّه عليه وسلم وأدعو»؛ آيا بعد از زيارت پيامبر اكرم [ صلي الله عليه و آله ]، رو به قبله قرار بگيرم خدا را بخوانم، يا هم چنين رو به قبر پيامبر ايستاده و دعا كنم؟
مالك گفت:«ولِمَ تَصْرِفُ وجهك عنه وهو وسيلتك ووسيلة أبيك آدم إلي اللّه تعالي؟ بل استقبل واستشفع به فيشفعه اللّه فيك»؛ چرا مي خواهي صورتت را از قبر پيامبر بر گرداني، با اين كه آن حضرت، وسيله تو و پدرت حضرت آدم عليه السلام به سوي خدا است؟ بلكه رو به قبر رسول خدا [ صلي الله عليه و آله ] به ايست و از او طلب شفاعت كن، كه خداوند شفاعت او را مي پذيرد. زيرا خداي متعال در قرآن مي فرمايد: «وَلَوْ أَنَّهُمْ إِذ ظَّـلَمُوآا أَنفُسَهُمْ جَآءُوكَ فَاسْتَغْفَرُوا اللَّهَ وَاسْتَغْفَرَ لَهُمُ الرَّسُولُ لَوَجَدُوا اللَّهَ تَوَّابًا رَّحِيمًا »(1) واگر آنان وقتي به خود ستم كرده بودند، پيش تو مي آمدند و از خدا آمرزش مي خواستند و پيامبر نيز براي آنان طلب آمرزش مي كرد، قطعا خدا را توبه پذير مهربان مي يافتند(2).
پاورقي ها: --------------------------------------------------------------------------
(1) نساء (4) 64.
(2) الشفاء بتعريف حقوق المصطفي، ج 1، ص 28.