4- عـَلِيُّ بـْنُ إِبـْرَاهـِيـمَ عـَنْ أَبِيهِ عَنِ ابْنِ أَبِي عُمَيْرٍ عَنْ عَبْدِ الرَّحْمَنِ بْنِ الْحَجَّاجِ عَنْ أَبِي عـَبـْدِ اللَّهِ ع قـَالَ إِنَّ الرَّجـُلَ لَيـُذْنـِبُ الذَّنـْبَ فـَيَنْدَمُ عَلَيْهِ وَ يَعْمَلُ الْعَمَلَ فَيَسُرُّهُ ذَلِكَ فَيَتَرَاخَى عَنْ حَالِهِ تِلْكَ فَلَأَنْ يَكُونَ عَلَى حَالِهِ تِلْكَ خَيْرٌ لَهُ مِمَّا دَخَلَ فِيهِ
اصول كافى ج : 3 ص : 427 رواية :4

ترجمه روايت شريفه :
امـام صادق (ع) فرمود: مردى گناه مى كند و از آن پشيمان مى شود، و كار شايسته اى مى كـنـد و آن شـادمـانـش مـى سـازد، و از حال پشيمانى دور مى افتد، در صورتى كه بودنش بحال پشيمانى بهتر است از شادى و سرورى كه او را فرا گرفته است .

شرح :
مـعـلومـسـت كـه شـخـص پشيمان حال تواتبين را پيدا مى كند و خدايتعالى فرمايد: ان الله يـحب التوابين و شادى و سرور، نازيدن و باليدن برخداست ، علاوه بر آنه تعيين ارزش عـمـل بـنـده بـا سـيد و مولاى او است و از اين روايات پيداست كه خدايتعالى گنهكار ترسان را از عابد خودبين دوست تر دارد.