2- وَ حـَدَّثَنِى مُحَمَّدُ بْنُ يَحْيَى عَنْ مُحَمَّدِ بْنِ الْحَسَنِ الصَّفَّارِ عَنْ أَحْمَدَ بْنِ أَبِى عَبْدِ اللَّهِ عـَنْ أَبـِى هَاشِمٍ مِثْلَهُ سَوَاءً قَالَ مُحَمَّدُ بْنُ يَحْيَى فَقُلْتُ لِمُحَمَّدِ بْنِ الْحَسَنِ يَا أَبَا جَعْفَرٍ وَدِدْتُ أَنَّ هَذَا الْخَبَرَ جَاءَ مِنْ غَيْرِ جِهَةِ أَحْمَدَ بْنِ أَبِى عَبْدِ اللَّهِ قَالَ فَقَالَ لَقَدْ حَدَّثَنِى قَبْلَ الْحَيْرَةِ بِعَشْرِ سِنِينَ
اصول كافى جلد 2 صفحه 470 روايت 2

ترجمه روايت شريفه :
و مـانـنـد هـمـيـن روايـت رابى كم و زياد محمد بن يحيى ، از محمد بن حسن صفار، از احمد بن ابى عبدالله ، از ابى هاشم نقل كرده است .
مـحـمد بن يحيى گويد: به محمد بن حسن گفتم : اى ابا جعفر! دلم مى خواست اين خبر از غير طـريـق احـمـد بـن ابـى عـبـدالله مـى رسـيـد، او گـفـت : وى ده سـال پـيـش از سـرگـردانـى خـود: ايـن حـديـث رابـراى مـن نقل كرد.

شـرح :
احمد بن ابى عبدالله همان احمد بن خالد برقى است كه ثقات و بزرگان رواتست و كـتـب بـسـيـارى داشـتـه و تـنـهـا كـتـاب مـحـاسـن از او بـاقـيـمـانـده اسـت ، او در كـتـبـش از قـول ضعفاء نقل مى كرده و احمد ابن محمد بن عيسى او را بدين جهت از قم اخراج كرد، ولى سـپـس با او آشتى كرد و از او عذر خواست ، پس مقصود از سرگردانى او يا خرافت دوران پيرى و يا زمانى است كه از قم اخراج شده بود.