الف) آيات
1 - خداوند متعال در خصوص قوم صالح مي‌فرمايد: «فاخذتْهم الرجْفه فاصْبحوا في دارهمْ جاثمين * فتولي عنْهمْ وقال يا قوْم لقدْ ابْلغْتكمْ رساله ربي ونصحْت لكمْ ولكنْ لا تحبون الناصحين»؛(189) «پس زلزله‌اي بر آنان آغاز گرديد تا آن‌كه همه در خانه‌هايشان از پاي در آمدند. چون علايم عذاب رسيد صالح از ايمان قوم نااميد شد و از آنان روي گردانيد و گفت: اي قوم! من از خداي خود ابلاغ رسالت كردم و شما را اندرز دادم ولكن شما ناصحان را دوست نمي‌داريد.»
2 - درباره قوم شعيب نيز شبيه اين گفت وگو بيان شده است.(190)
3 - در قرآن آمده است: «واسْيلْ منْ ارْسلْنا منْ قبْلك منْ رسلنا اجعلْنا منْ دون الرحْمن آلهه يعْبدون»؛(191) «از رسولاني كه پيش از تو فرستاديم باز پرس كه آيا ما جز خداي يكتاي مهربان، خداي ديگري را هم معبود مردم قرار داديم؟».
4 - همچنين در آيات متعددي سلام بر انبياي گذشته كرده و مي‌فرمايد: «سلام علي نوح في الْعالمين»، «سلام علي ابْراهيم»، «سلام علي موسي وهارون»، «سلام علي الْ ياسين» و «سلام علي الْمرْسلين»، از اين آيات استفاده مي‌شود كه بين اين عالم مادي و عالم برزخ ارتباط برقرار است؛ بدين شكل كه گفته‌ها، سوال‌ها، و درودها را مي‌شنوند، و جواب نيز مي‌دهند.
شيخ محمود شلتوت مي‌گويد: «آنچه از آثار ديني استفاده مي‌شود اين است كه هنگام خروج روح از بدن، مرگ حاصل مي‌شود و او؛ در حالي كه داراي ادراك است باقي مي‌ماند؛ كسي كه بر او درود مي‌فرستد مي‌شنود، زايرين قبرش را مي‌شناسد و لذت نعمت‌ها و درد عذاب را در عالم برزخ درك مي‌كند».(192)
شيخ الاسلام عزالدين بن عبدالسلام در فتاواي خود مي‌گويد: «ظاهر اين است كه ميت، زاير خود را مي‌شناسد؛ زيرا ما امر شده‌ايم به سلام بر او، و شارع امر نمي‌كند به خطاب كسي كه نمي‌شنود...».(193)