سخنى را که در بالا از جابر بن عبدالله نقل کردیم اشاره به حدیث معروفى است که بسیارى از محدّثان و مفسّران و فقیهان اهل سنّت در کتاب هاى خود از خلیفه دوّم نقل کرده اند. متن حدیث چنین است:
«متعتان کانتا مشروعتین فى عهد رسول الله(صلى الله علیه وآله) و أنا أنهى عنهما متعة الحجّ و متعة النساء; دو نوع متعه در عصر رسول خدا(صلى الله علیه وآله) مشروع و جایز بود ولى من از آنها نهى مى کنم: حج به صورت تمتّع و ازدواج موقّت».
و در بعضى از طرق حدیث آمده است: «و اعاقب علیهما; و مجازات بر آن مى کنم».
منظور از متعه حج آن است که نخست عمره را بجا آورده و از احرام خارج شوند و بعد از مدّتى کوتاه یا طولانى مجدّداً احرام به حج ببندند.
این حدیث از احادیث مشهور است که با مختصر تفاوتى از عمر نقل شده که در بالاى منبر در حضور مردم بیان کرد که ذیلا به هفت منبع از منابع حدیث، فقه و تفسیر اهل سنّت اشاره مى کنیم:
1ـ مسند احمد، جلد 3، صفحه 325.
2ـ سنن بیهقى، جلد 7، صفحه 206.
3ـ المبسوط سرخسى، جلد 4، صفحه 27.
4ـ المغنى ابن قدامه، جلد 7، صفحه 571.
5ـ محلى ابن حزم، جلد 7، صفحه 107.
6ـ کنزالعمّال، جلد 16، صفحه 521.
7ـ تفسیر کبیر فخر رازى، جلد 10، صفحه 52.
این حدیث پرده از روى مسائل متعدّدى بر مى دارد: