هرگاه به مردم آموزش کافى داده شود که از هرگونه افراط و تفریط بپرهیزند و در کنار این قبور مطهّر به یاد خدا باشند و ازگناهان خود توبه کرده، و از افکار و برنامه هاى اولیاء الله الهام بگیرند، به یقین مرقدهاى مطهّر آنان کانونى براى تعلیم و تربیت و توبه و انابه به سوى خدا و تهذیب نفوس خواهد بود.
ما به تجربه دریافته ایم، میلیون ها نفرى که هر سال به زیارت قبور پاک ائمّه دین مى روند یا قبور شهداى راه حق را زیارت مى کنند، با روحیّه اى بهتر، و صفا و نورانیّت بیشتر و قلبى پاک تر، از کنار قبور آنان باز مى گردند، و آثار این امر در آنان مدّت ها نمایان است.
و هنگامى که آنها را به شفاعت بر درگاه خدا، براى آمرزش گناهان و حلّ مشکلات دینى و دنیوى خود مى طلبند، ناگزیرند براى برقرار ساختن رابطه معنوى با آنان، تا آن جا که در توان دارند از گناهان فاصله بگیرند و به سراغ نیکى و پاکى بروند.
اضافه بر این توجّه و توسّل به آنان و طلب شفاعت از آنان بر درگاه خدا، آنها را در برابر مشکلات پرتوان مى سازد، مانع یأس و ناامیدى مى شود و از دردها و آلام روحى و جسمى آنها مى کاهد و آثار و برکات فراوانى دیگر.
چرا ما، با برداشت غلط از مسأله زیارت و شفاعت و توسّل، مردم را از این همه برکات معنوى و روحى و جسمى محروم مى سازیم؟
کدام عقل اجازه چنین امرى مى دهد؟
جلوگیرى از این سفرهاى معنوى خسارتى عظیم به بار مى آورد، افسوس که وسواس بى معنا در مسأله توحید و شرک، گروه عظیمى را از این برکات محروم ساخته است.