روزه از نظر شیعه امامیه یکى از ارکان عبادات اسلامى است و از جهت حکم شرعى به سه نوع تقسیم مى گردد:
1. روزه واجب; آن هم بر دو قسم است: روزه اى که ذاتاً واجب مى باشد (روزه ماه مبارک رمضان) و روزه اى که به واسطه بعضى از جهات واجب مى گردد مانند: روزه کفاره، و بدل هدى، و نیابت و نذر و مانند آن.
2. روزه مستحب; مانند روزه ماه رجب و شعبان و روزه هاى مستحب دیگر که تعداد آن بسیار زیاد است.
3. روزه حرام; مانند روزه عید فطر و قربان، بعضى از علماى شیعه نوع چهارمى نیز براى روزه ذکر کرده اند و آن روزه مکروه است، مانند روزه روز عاشورا و روز عرفه ولى باید توجه داشت که مکروه بودن در اینجا به این معنا نیست که ترک آن از انجامش بهتر است بلکه کراهت در اینجا کراهت نسبى است یعنى نسبت به روزه هاى دیگر ثواب و مطلوبیت آن کمتر مى باشد.
روزه شرایط و موانع و آداب و اذکار بسیارى دارد که در کتابهایى که دانشمندان شیعه در این زمینه نوشته اند ـ و تعداد آنها از هزاران کتاب تجاوز مى کند ـ مذکور است.
در هر صورت التزام شیعه به روزه ماه رمضان به قدرى زیاد است که حتى عدّه اى از آنها با اینکه هنگام روزه داشتن از شدت تشنگى و ناراحتى وضع مزاجى وخیمى پیدا مى کنند باز حاضر نیستند روزه خود را افطار نمایند.
این بود شرح کوتاهى درباره دو عبادت اسلامى که تنها جنبه بدنى دارد.