چند ماه قبل یکى از جوانان مهذب از یک خانواده بزرگ شیعه از «بغداد» براى من نوشت در سفرى که به استان «دلیم» استانى که متصل به استان بغداد است. و اکثر اهالى آن اهل سنّت هستند نموده در جلسات آنها شرکت مى کرده، آنها از سخنان و ادب و حسن مجلس این جوان لذت مى برند و ابراز خوشوقتى مى کنند، اما همین که متوجه مى شوند که او شیعه است، ضمن اظهار تعجب مى گویند: ما گمان نمى کردیم در میان این جمعیّت اخلاق و ادبى وجود داشته باشد تا چه رسد به علم و دانش و دین! ما آنها را یک مشت وحشى هاى بیابان و صحرا مى پنداشتیم!!
این جوان کوشش داشت که با سرزنشهاى تند خود عواطف مرا برانگیزد و با خواهشهاى مکرر مرا وادار به نوشتن رساله مختصرى درباره شیعه، به منظور نشر در میان این گونه افراد بى خبر بنماید، تا آنها هر چند به مقدار کمى با عقاید و افکار و اوضاع شیعه آشنا شوند.
مدتى بعد این جوان به منظور ییلاق به «سوریه» رفته بود و از آنجا به مصر، او پس از بررسى و مطالعه در حالات مسلمانان آن نقاط به من نوشت:
«طرز قضاوت اهالى مصر درباره شیعه همان طرز قضاوت اهالى استان «دلیم» است که به شما اطلاع دادم و جریان، عین همان جریان مى باشد»!
سپس اضافه کرده بود:
«آیا موقع آن نرسیده که به وعده خود وفا کنید و به این وظیفه واجب که بر دوش شماست قیام نمایید؟ زیرا قیافه شیعه در نظر آنها به بدترین صورت ممکن مجسم شده است»...
و بحثهاى دیگرى نیز در این زمینه نگاشته، و اگر چه مشروح و مفصل نوشته بود ولى همه عین حقیقت بود.