در عهد جديد به دو نامه بر مي‌خوريم كه نويسنده هر دو، پطرس رسول مي‌باشد. مقدمه هر دو نامه گوياي اين امر است. نام او «سمعان» و نام پدرش «يونا» بود. پس از پيروي از عيسي‌عليه السلام، خود مسيح‌عليه السلام نام «پطرس» به معناي «سنگ» را بر او نهاد و وي را به عنوان رييس كليسا برگزيد. شغل او ماهي‌گيري بود و در «كفرناحوم» سكونت داشت. به احتمال زياد يكي از شاگردان يحيي تعميد دهنده عليه السلام بود كه برادرش «اندرياس» (60) او را نزد مسيح‌عليه السلام آورد.
شخصيت غيور، مقتدر و اميدوار او از همان آغاز، وي را در ميان دوازده شاگرد ديگر ممتاز نمود تا جايي كه هر گاه نامي از رسولان به ميان آيد، نام وي آغازگر آن سلسله خواهد بود. پطرس، به سفارش مسيح‌عليه السلام پس از عروجش به آسمان، دست اندر كار انتخاب فردي به جاي يهوداي خيانتكار شد تا جاي او را بگيرد و همگي شاهد زنده شدن دوباره عيسي‌عليه السلام باشند.(61) وليكن از روي تواضع مدت كوتاهي پس از اين واقعه، پطرس به همراه همسر خود اورشليم را ترك كرده، به انگيزه تبليغ، پي در پي به مسافرت پرداخت. از جزييات سفرهاي او گزارش مستندي در دست نيست ومتاسفانه در كتاب مقدس شرحي از دردها و گفته‌هاي او به دست نمي‌آيد؛ تنها در كتاب اعمال رسولان و دو نامه منسوب به او اندكي با پطرس رسول آشنا مي‌شويم. گويي تقدير همه چيز را در مورد او ناشناخته مي‌طلبيد ه است. سرانجام وي نيز به درستي روشن نيست و گفته شده كه او زنداني گشته و به صليب كشيده شده است؛ اما در چه زمان و در كجا، پرسشي بي‌پاسخ است. به احتمال زياد، وي به روم رفته و در آنجا بين سال‌هاي 64 تا 67 م شربت شهادت نوشيده است.
و اما دو نامه او عبارت‌اند از:
نامه اول: به احتمال فراوان در روم و بين سال‌هاي 63 تا 67 م نگاشته شده و در بردارنده برخي آموزه‌هاي اخلاقي و فرامين رفتاري در راستاي تثبيت هرچه بيشتر ايمان مسيحي مي‌باشد.
نامه دوم: در آغاز اين نامه نويسنده چنين خود را باز مي‌شناساند: «از طرف من، شمعون پطرس، خدمتگزار و رسول عيسي مسيح‌عليه السلام».(62) اما دانشمندان در مورد انتساب اين نامه به پطرس و همين طور زمان نگاشتن آن اتفاق نظر ندارند. آنان اختلاف در روش نوشتن اين دو نامه را دليلي بر تعدد نويسندگان آن مي‌دانند. اين انتقاد از زمان «جيرم» (63) آغاز گشته است. كليساي اول هم، پطرس را به عنوان نويسنده نامه دوم نپذيرفته و از همين رو، جزء كتاب‌هاي عهد جديد در كليساي سرياني تا قرن ششم ميلادي نبوده است.
نامه دوم پطرس، داراي محتواي ارشادي و شامل برخي پندها و نصايح است.