پيروان امام على بن ابيطالب عليه السلام را شيعه گويند. شيعه على بن ابيطالب عليه السلام معتقد است كه پس از پيامبر اسلام ، على بن ابيطالب عليه السلام به نص جلى قرآن و وصيت پيامبر اسلام به امامت و خلافت مسلمانان منصوب و معين شده است . و امامت آن حضرت در فرزندان منصوص و معين آن امام جارى و سارى است . از روايات پيامبر اسلام چنين پيداست كه كاربرد كلمه (شيعه ) از همان آغاز ظهور اسلام توسط خود رسول خدا مكرر بكار مى رفته است : ( على و شيعته هم الفائزون ) از مشهورترين و معروف ترين اصلاحاتى است كه مسلمانان صدر اسلام ، در مارد بسيار از زبان رسول خدا شنيده اند.
بنابراين تشيع پابه پاى اسلام زاده و زيسته است و پديده جديدى نيست تا در اعصار بعد مطرح شده باشد.
اين حقيقتى است كه بسيارى از مورخان و مفسران عامه و محققان تاريخ و عقايد اسلامى به آن معترف اند. آنچه را كه علما متعصب و دولتى عامه و يا مستشرقان غربى مبنى بر پيدايش شيعه به عنوان يك حزب سياسى در دوره خلافت امام على عليه السلام و يا بعد از آن ، مى گويند، يك تحريف و دروغ بزرگ بيش نيست . چرا كه در دوره حيات رسول خدا اصحاب درجه يك آن حضرت مانند سلمان فارسى ، ابوذر، مقداد، عمار و... شيعه على عليه السلام ناميده مى شدند.
و از همين رو نام آنان در ليست سياه كودتاى سقيفه قرار گرفت و مورد خشم و غضب كودتاچيان قرار گرفتند و سرانجام به تبعيد و شهادت رسيدند. بخشنامه هاى سرى كودتاى شقيفه در دوره ابوبكر و عمر نشان مى دهد كه سران كودتا به عوامل خود دستور مى داده اند (شيعيان )، (اتباع ) و (پيروان ) على بن ابيطالب عليه السلام را شناسائى كنند و زير نظر بگيرند. در بخشنامه سرى (معاويه بن ابى سفيان ) به (زياد بن ابيه ) مبنى بر قتل عام شيعيان على دستور العمل عمر بن خطاب استناد شده است . (78)