اساس اشتباه اين است كه آنان تصوّر كرده اند اعتقاد به سلطه غيبي، در افراد - مطلقاً - مايه شرك و دوگانه پرستي است، ديگر نخواسته يا نتوانسته اند ميان اعتقاد به سلطه متكي به سلطه خدا، و سلطه مستقل و جدا از خدا، فرق بگذارند. آنچه مايه شرك است دومي است.

قرآن با صراحت تمام از افرادي نام مي برد كه همگي داراي سلطه غيبي بوده و اراده آنان حاكم بر قوانين طبيعت بوده است و ما در اينجا، به نام گروهي از اولياي الهي كه از نظر قرآن داراي چنين قدرتي بوده اند اشاره مي كنيم: