شفاعت از اصولى است كه قرآن واحاديث اسلامى بر آن تأكيد صريح دارند، و همه ملل اسلامى آن را به عنوان يك اصل قطعى پذيرفته اند، حقيقت شفاعت اولياى خدا اين است كه عزيزان الهى روى قرب و منزلتى كه در پيشگاه خدا دارند، از خداوند بزرگ بخواهند در شرايط خاصى از تقصير و گناه گنهكاران بگذرد.

اولياى الهى درباره همه گنهكاران شفاعت نمى كنند، بلكه درباره كسى شفاعت مى نمايند كه رابطه ايمانى او با خدا قطع نشده و پيوند روحى او با شفاعت كنندگان محفوظ باشد، و به ديگر سخن: از نظر كمال روحى به حدى سقوط نكند كه نيروى جهش و تكامل را از دست بدهد، وامكان تبديل او به يك انسان پاك، از ميان برود.

عقيده به شفاعت در ميان مسلمانان آنچنان راسخ است كه از هر عالم و دانشمندى و يا فرد عادى بپرسيم، آن را از عقايد اسلامى مى شمارد، و پيوسته در دعاها و نيايش ها به شفاعت شافعان واقعى است اشاره مى كند. ولااقل در اين حد همه مى گويند: خدايا، پيامبر اسلام را شفيع ما قرار بده، و شفاعت او را درباره ما بپذير.