آنچه گفتيم درباره زيارت قبورِ افراد عادى بود كه به نوعى با زائر، بستگى خونى داشته و زائر با حضور بر سر مزار آنان، به احساسات قلبى و نياز عاطفى خود پاسخ مى دهد وبا نثار اشك و گلاب، تربت عزيزان خود را عطرآگين مى كند.

در ميان عزيزان،عالمان و مصلحان جهان، حسابى برتر و والاتر دارند. آنان به سان شمع، سوخته و پيرامون خويش را روشن ساخته اند و در سايه يك زندگى فقيرانه، گنجينه بزرگ و ماندگارى از علم و معرفت به يادگار نهاده اند; و ازينرو شايسته بيشترين تقدير و تكريم اند. خصوصاً عالمان دين، كه جامعه را با كتاب خدا و سنت پيامبر (صلى الله عليه وآله وسلم)آشنا ساخته و موجبات دستيابى بشر به سعادت جاويد را فراهم مى آورند.

حضور در كنار تربت عالمان، گذشته از آنكه تقدير از شخص آنان است، ترويج علم و دانش بوده و موجب رغبت همگان به اين سلسله خَدوم وحفظ ميراث ارزشمند آنان است. پيداست جامعه اى كه در آن، علم و عالم، از حرمت و منزلت شايسته برخوردارند، هيچگاه در حضيض فقر علمى و فرهنگى، سقوط نخواهد كرد.