ما معتقديم: پيامبران الهي- و از همه برتر پيامبر اسلام (ص) - داراي مقام شفاعتند و براي گروه خاصي از گنهكاران نزد خداوند شفاعت مي كنند، ولي آن هم به اذن و اجازه پروردگار است: «ما من شفيع الا من بعد اذنه، هيچ شفاعت كننده اي نيست مگر بعد از اذن و اجازه پروردگار». [1] .
«من ذا الذي يشفع عنده الا باذنه، كيست كه در نزد او شفاعت كند جز به فرمان او» [2] و اگر در بعضي از آيات قرآن اشاره به نفي شفاعت بطور مطلق شده و مي فرمايد: «من قبل ان ياتي يوم لا بيع فيه و لا خلة و لا شفاعة، انفاق كنيد پيش از آن كه روزي فرا رسد كه در آن روز نه بيع وجود دارد (تا كسي بتواند سعادت و نجات را براي خود خريداري كند) و نه دوستي (و رفاقتهاي معمولي سودي دارد) و نه شفاعت » [3] منظور شفاعت استقلالي و بدون اذن خداست، يا درباره كساني است كه قابليت شفاعت ندارند، زيرا بارها گفته شد كه آيات قرآن يكديگر را تفسير مي كنند.
ما معتقديم: مساله شفاعت، وسيله مهمي است براي تربيت افراد، و باز گرداندن گنهكاران به راه راست و تشويق به پاكي و تقوا و احياي اميد در دل آنان، چرا كه مساله شفاعت، بي حساب و كتاب نيست، تنها در مورد كساني است كه شايستگي آن را داشته باشند، يعني آلودگي آنها در حدي نباشد كه رابطه خود را با شفيعان بكلي قطع كرده باشند، بنابراين مساله شفاعت به گنهكاران هشدار مي دهد، تمام پلها را پشت سر خود خراب نكنند و راهي براي بازگشت براي خود بگذارند و لياقت شفاعت را از دست ندهند.
پاورقي ها: ---------------------------------------------------------------------------------------------
[1] سوره يونس، آيه 3.
[2] سوره بقره، آيه 255.
[3] سوره بقره، آيه 254.