كسروي مساله ي نبوت را براي رهبري و راهنمائي اخلاقي و اجتماعي جامعه امري لازم دانست، ولي پيامبران و انبياء را اشخاص فوق العاده نمي داند. او معتقد بوده است كه پيامبران نمي توانستند معجزه هاي فوق طبيعت و خلاف قوانين آن بياورند، و يا اينكه علم غيب بدانند، بلكه چنانكه در كتاب هاي خود اظهار كرده است، گفته است كه: وقتي خدا كسي را براي راهنمائي مردم به عنوان نبوت مامور كند، او را به حقايق آگاه و بينا گرداند و به او بينشي دهد كه حقايق را از گمراهيها بازشناسد و با گمراهيها و نادانيها مبارزه كند، و در اين هدف و ماموريتش ملاحظه ي هيچكس را نكند و با ايجاد انقلاب
اجتماعي، افكار را تكان دهد و عقلهاي سالم را رهبري نمايد.
او معتقد بوده است كه آوردن معجزه هاي خلاف قوانين طبيعي و علم غيب دانستن، ارتباطي با اين وظايف نبوت ندارد. اين قسمت را از زبان خود كسروي نقل مي كنيم: او نوشته است:
«در جائي كه پاك مرد عرب (يعني پيامبر اسلام) در قرآن، سوره اسراء آيه هاي 58 و 90 از آوردن معجزه به نامش ساخته اند.» [1] .
پاورقي ها: ------------------------------------------------------------------
[1] كسروي: ورجاوند بنياد، چاپ تهران، 1348 ه، ص 109