اگر چه بهائيان آئين بهاء را، ديني مستقل مي پندارند كه آن را بهاءالله تشريع كرده، ولي چنانكه از تحولات تاريخي آن روشن مي شود، بهائيگري از لحاظ تاريخ، فلسفه، عقايد و احكام و حدود، دنباله ي بابيگري و شكل متكامل و صورت منظم آن آئين است. به سخن ديگر، آئين بهاء نتيجه ي آئين باب مي باشد، كه بهاءالله مذهب باب و فلسفه و احكام آن را اصلاح كرده و تجديد نظرهائي در برخي موارد آن به عمل آورده و چيزهائي از آن انداخت و چيزهاي ديگري هم بر آن افزود و دست ساخته ي خود را، به نام «دين بهاء» خواند.
روي اين مبنا، آنچه از عقايد و احكام آئين باب در بخش دوم مورد اشارت قرار گرفت، شامل بيشتر عقايد و احكام آئين بهاء نيز مي شود، و در اينجا لازم به تكرار آنها نيست، بلكه در اينجا اشاراتي به كلياتي از آنچه بهاءالله افزوده است مي شود. ما در اين اشارات، اختصار را مدنظر قرار مي دهيم و تنها به برخي از عقايد و احكام آئين بهاء اشارت مي كنيم. چه آنكه ياد كردن همه ي آن چه بهاءالله بر بابيگري افزوده، بيرون از گنجايش اين كتاب است.
در حقيقت فلسفه ي بهائيگري، تفسيري است از آن چه سيد باب درباره ي مسايل كلامي به طور مبهم آورده است و اينك مسايلي از فلسفه ي آئين بهاء مورد اشارت قرار مي گيرد.