بهاءالله پيش از تبعيد شدن به ادرنه، توانسته بود گروهي بسيار از بابيان را پيرو خود گرداند و پس از رسيدن به ادرنه، آشكارا خود را من يظهره الله شمرد و از صبح ازل جدا شده و با او و پيروانش به مبارزه پرداخت و چنان ميان فريقين دشمني و اختلاف سخت شد كه كارشان به جنگ و كشتار كشيد و طرفين دست به قتل و كشتار همديگر زدند قتل و كشتاري كه با ادعاي بهائيان مغايرت دارد.
دولت عثماني كه اين اختلافات در قلمرو حكومت آن اتفاق مي افتد، براي از ميان بردن آن اختلافات، دو برادر را از هم جدا كرد و هر كدام را با پيروانش به جائي دور فرستاد بدين سان كه بهاءالله را با طرفدارانش، به «عكا»
در كنار درياي مديترانه واقع در شمال غربي سرزمين فلسطين و صبح ازل را با پيروانش به جزيره ي «قبرس» فرستاد.
در اين هنگام بهاءالله توانسته بود بيشتر بابيان را پيرو مومن خود گرداند و همه ي آنها را، به همراه خود به «عكا» برد و از آن تاريخ به بعد پيروان او «بهائي» خوانده شدند. بهاءالله به وسيله ي مكاتبه از عكا با ايران، بابيان ايران را هم رفته رفته پيرو خود گردانيد، به طوري كه بيشتر بابيان بهائي شدند و بهاءالله را همان «من يظهره الله» دانستند بهاءالله، روش تازه اي براي بهائيان ساخت و تا آخر عمرش - مدت بيست و چهار سال - با كمال فراغت و آسودگي اساس آئينش را در عكا، استوار كرد.