سيد باب، پا را از اين هم فراتر گذاشته و اين اجازه را به زناني كه شوهرانشان عقيم باشند، داده است كه با مردان دلخواه خود ارتباط برقرار كنند تا بتوانند داراي بچه و فرزند باشند. او، اين حكم را در باب 15 از
واحد چهارم كتاب بيان، چنين نوشته است:
«ثم الخامس من بعد العشر فرض الله علي كل نفس ان يستبقي نفسه من نفس فلتقرين بينهما بعد ما قضي احدي عشر سنة و من يقدر و لا يقترن يحبط عمله و ان يمنع احدهما الاخر عن الثمرة يختاران الي ان يظهر الثمرة...»
و در باب 15 از واحد هشتم دنباله ي مطلب را چنين نوشته است: «... فرض لكل احد أن يتأهل ليقبي عنها من نفس يوحد الله ربها و لا بدان يجتهد في ذالك و ان يظهر من احدهما ما يمنع عن ذالك حل علي كل واحد باذن دونه لان يظهر عنه الثمرة»
در قسمت فارسي بيان اين حكم را چنين ترجمه و تفسير فرموده است:
«ملخص اين كلام آنكه: در عالم ثمراتي، كه خداوند، بعد از ايمان به او و حروف واحد و آنچه در بيان نازل فرموده، اخذ ثمره[يعني فرزند] است از وجود خود كه بعد از موت، او را ذكر كند بخير، و امر شده در بيان، به اشد امر حتي آنكه اذن داده شده كه اگر سبب منع در طرفي مشاهده شود[يعني اگر يكي از زن يا شوهر عقيم باشد] اختيار اقتران با ديگري[ارتباط با ديگري] اذن داده شده، ولي به اذن زوج[شوهر] تا آنكه ثمره از وجود آنها ظاهر گردد...»