مذهب شيخيه، يا «شيخيگري» مذهبي كه در قرن دوازدهم هجري قمري از مذهب شيعه ي اثني عشري منشعب شد، پيشواي آن، يك روحاني شيعي بسيار زاهد بود، كه بوسيله ي اظهار بعضي نظريات تازه در مسايل معاد و معراج، پيروان بسياري پيدا كرد و روش تازه اي در تشيع بوجود آورد. اين روحاني، شيخ احمد احسائي بود. پيش از آنكه به شرح حال شيخ احمد احسائي پردازيم، لازم است، كه نظري كوتاه به اوضاع و جريان تشيع و پيشوايان شيعي زمان او، بياندازيم تا عوامل و موقعيت به وجود آورنده ي شيخيگري شناخته شود.