گفتيم: اي آدم، اين دشمن تو و همسر توست، شما را از بهشت بيرون نكند، كه نگونبخت شوي كه تو در بهشت نه گرسنه مي شوي و نه برهنه مي ماني. و نه تشنه مي شوي و نه دچار تابش آفتاب. شيطان وسوسه اش كرد و گفت: اي آدم، آيا تو را به درخت جاويداني و مُلكي زوال ناپذير راه بنمايم؟از آن درخت خوردند و...
بنا بر آنچه آمد، اگر بخواهيم اين ماجرا را از زبان قرآن بشنويم و از آن عبرت بگيريم، نقل قرآن اين چنين است:
خداوند متعال اولاً به حضرت آدم(ع) تذكر ميدهد شيطان دشمن وي است. فَقُلْنا يا آدَمُ إِنَّ هذا عَدُوٌّ لَكَ وَ لِزَوْجِكَ اما شيطان با حيله گري و دروغ جناب آدم و حوا را فريب مي دهد فَوَسْوَسَ لَهُمَا الشَّيْطانُ. سپس خداوند چنين خطاب مي كند: ناداهُما رَبُّهُما أَلَمْ أَنْهَكُما عَنْ تِلْكُمَا الشَّجَرَةِ وَ أَقُلْ لَكُما إِنَّ الشَّيْطانَ لَكُما عَدُوٌّ مُبينٌ و درپي آن، ذكر هبوط آدم به زمين مي شود. سپس خود خداوند خطاب به فرزندان آدم مي كند و آنان را از شيطان تحذير مي كند يا بَني آدَمَ لا يَفْتِنَنَّكُمُ الشَّيْطانُ اين درسنامه اي است كه قرآن در آن ماجرا براي فرزندان آدم تدريس مي نمايد.
واقعيت اين است كه در كلام قرآن، سبب اين حرمان، نزاع و جدال جناب آدم با شيطان نيست بلكه به عكس، پذيرش سخن اوست كه مايه ي آن شده است. لذا خداوند بعد از اين اتفاق، يادآوري مي كند كه"مگر من نگفته بودم كه او دشمن آشكار شماست؟"
روشن است كه گزارش و درسنامه جناب عبدالبهاء به هيچ روي قابل جمع با گفتار قرآن نيست.