6- الْحـُسـَيـْنُ بْنُ مُحَمَّدٍ عَنْ مُعَلَّى بْنِ مُحَمَّدٍ عَنِ الْحَسَنِ بْنِ عَلِيٍّ عَنْ عَبْدِ اللَّهِ بْنِ سِنَانٍ عَنْ رَجـُلٍ مـِنْ بـَنـِي هـَاشـِمٍ قـَالَ أَرْبـَعٌ مـَنْ كُنَّ فِيهِ كَمَلَ إِسْلَامُهُ وَ لَوْ كَانَ مِنْ قَرْنِهِ إِلَى قَدَمِهِ خَطَايَا لَمْ تَنْقُصْهُ الصِّدْقُ وَ الْحَيَاءُ وَ حُسْنُ الْخُلُقِ وَ الشُّكْرُ
اصول كافى ج : 3 ص : 94 رواية :6

ترجمه روايت شريفه :
ابـن سـنـان گـويـد: مـردى از بنى هاشم (كه گويا مراد امام صادق (ع ) باشد و از شدت تـقـيـه ايـن گـونه تعبير شده است ) فرمايد: چهار چيز است كه هر كس آنها را دارا باشد، اسـلامـش كـامـل است ، و اگر سر تا پايش خطاكارى باشد، از قدر او نكاهد: راستگوئى و حيا و خوش خلقى و سپاسگزارى .

توضيح :
يـكـى از ايـن صـفـات حـيـاء اسـت كـه در حـديـث اول ايـن باب گفته شد، حيا سر همه مكارم است پس ‍ كسيكه اين چهار صفت را داشته باشد خـطائى بمعنى گناه و صفت مذموم ندارد، مگر اينكه مقصود از خطا، سهو و اشتباه و نقايص بدنى و نژادى و اءمثال آن باشد.