26- عـَلِيُّ بـْنُ مـُحـَمَّدٍ عـَنْ بـَعـْضِ أَصـْحـَابـِنـَا قـَالَ سـُلِّمَ أَبُو مُحَمَّدٍ ع إِلَى نِحْرِيرٍ فَكَانَ يُضَيِّقُ عَلَيْهِ وَ يُؤْذِيهِ قَالَ فَقَالَتْ لَهُ امْرَأَتُهُ وَيْلَكَ اتَّقِ اللَّهَ لَا تَدْرِى مَنْ فِى مَنْزِلِكَ وَ عـَرَّفـَتْهُ صَلَاحَهُ وَ قَالَتْ إِنِّى أَخَافُ عَلَيْكَ مِنْهُ فَقَالَ لَأَرْمِيَنَّهُ بَيْنَ السِّبَاعِ ثُمَّ فَعَلَ ذَلِكَ بِهِ فَرُئِيَ ع قَائِماً يُصَلِّي وَ هِيَ حَوْلَهُ
اصول كافى جلد 2 صفحه 448 روايت 26

ترجمه روايت شريفه :
حـضـرت ابـو مـحـمـد عـليـه السـلام را بـه نـحـرير (كه گويا مستخدم باغ وحش ‍ بوده ) سـپردند (تا نزد او زندانى باشد) او بر حضرت سخت مى گرفت و اذيتش مى كرد، زنش بـه او گـفـت : واى بـر تـو، از خـدا بـتـرس ، نـمـى دانـى چـه شـخـصـى در مـنـزل تـو اسـت ؟ و شايستگى حضرت را براى او بيان كرد و گفت : من درباره او بر تو نـگـرانم ، مرد گفت : او را ميان درندگان مى اندازم و همين كار را هم كرد. امام عليه السلام را ديدند به نماز ايستاده و درندگان گرد او هستند.