7- الْحـُسَيْنُ بْنُ مُحَمَّدٍ عَنْ مُعَلَّى بْنِ مُحَمَّدٍ عَنْ عَلِيِّ بْنِ أَسْبَاطٍ قَالَ رَأَيْتُ أَبَا جَعْفَرٍ ع وَ قـَدْ خـَرَجَ عـَلَيَّ فـَأَخـَذْتُ النَّظـَرَ إِلَيـْهِ وَ جـَعـَلْتُ أَنـْظُرُ إِلَى رَأْسِهِ وَ رِجْلَيْهِ لِأَصِفَ قَامَتَهُ لِأَصْحَابِنَا بِمِصْرَ فَبَيْنَا أَنَا كَذَلِكَ حَتَّى قَعَدَ فَقَالَ يَا عَلِيُّ إِنَّ اللَّهَ احْتَجَّ فِى الْإِمَامَةِ بـِمِثْلِ مَا احْتَجَّ بِهِ فِى النُّبُوَّةِ فَقَالَ وَ آتَيْناهُ الْحُكْمَ صَبِيًّا وَ لَمّا بَلَغَ أَشُدَّهُ وَ بَلَغَ أَرْبـَعـِيـنَ سـَنـَةً فـَقـَدْ يـَجُوزُ أَنْ يُؤْتَى الْحِكْمَةَ وَ هُوَ صَبِيٌّ وَ يَجُوزُ أَنْ يُؤْتَاهَا وَ هُوَ ابْنُ أَرْبَعِينَ سَنَةً
اصول كافى جلد 2 صفحه 223 روايت 7

ترجمه روايت شريفه :
عـلى بن اسباط گويد: امام محمد تقى عليه السلام را ديدم كه بطرف من مى آيد، من نگاهم را بـه او تـيـز كـردم (با دقت باو نگريستم ، شروع بنگريستنش كردم ) و بسر و پايش نـگـاه مـى كـردم تـا انـدازه قـامـتـش را بـراى اصـحـاب اهـل مـصـر خـود (شـيعيان ) وصف كنم ، در آن ميان كه من ورانداز مى كردم ، حضرت بنشست و فـرمـود: اى عـلى ، خـدا حـجـت درباره امامت را بمانند حجت درباره نبوت آورده و فرموده است [حـكـم نـبـوت را در كـودكـى به او داديم 13 سوره 19 ـ] [و چون برشد رسيد ـ 22 سوره 12 ـ] [و به چهل سالگى رسيد 15 سوره 46 ـ] پس رواست كه بشخصى در كـودكـى حـكـمـت داده شـود (چـنـانـچـه بـه يـحـيـى داده شـد) و رواسـت كـه در چهل سالگى داده شود (چنانچه به يوسف داده شد).