6- مـُحـَمَّدُ بـْنُ يـَحـْيَى عَنْ أَحْمَدَ بْنِ مُحَمَّدٍ عَنْ أَبِى يَحْيَى الْوَاسِطِيِّ عَنْ هِشَامِ بْنِ سَالِمٍ عَنْ أَبِى عَبْدِ اللَّهِ ع قَالَ إِنَّ الْأَمْرَ فِى الْكَبِيرِ مَا لَمْ تَكُنْ فِيهِ عَاهَةٌ
اصول كافى جلد 2 صفحه 37 رواية 6

ترجمه روايت شريفه :
امـام صـادق عـليـه السـلام فـرمود: امر امامت به فرزند بزرگ مى رسد، در صورتيكه عيبى نداشته باشد.

شرح :
پـسـر بزرگتر امامست در صورتى كه در خلقت و اخلاق او نقصى نباشد كه در نظر مردم زشـت و مـنـفـور آيـد. مـانـنـد عـبـدالله افـطـح كـه بـعـد از اسـمـعـيـل بـزرگترين فرزند امام صادق عليه السلام بود ولى دو عيب داشت :
1ـ پاهايش بـى انـدازه پـهـن و درشـت بـود.
2ـ نـادان و فـاسـد العـقـيـده بـود و بـقـول شـيـخ مـفـيـد نزد پدر خود آبروئى نداشت و با طايفه حشويه رفت و آمد مى كرد و به مذهب مرجئه مى گرائيد.